Super Sapien X

प्रति, श्री.पुणेकर ट्रॅफिकवाले. मु.पो.गाडीवर तालुका-चालू गाडीवर जिल्हा-हॉर्नपूर. प्रिय पुणेकर, नमस्कार, सादर प्रणाम !.मी लालबत्ती सिग्नलवाली. बऱ्याच दिवसांपासून तुमच्या सर्वांशी बोलायचं होत. आज मराठी राजभाषा दिनाच्या शुभ मुहूर्तावर पत्र लिहायला घेत आहे. जे येणाऱ्या दिवसांमध्ये आपल्यापर्यंत पोहचेल अशी अपेक्षा करते आणि मुख्य विषयाकडे वळते. पत्रास कारण कि , सततचा होणार अपमान आता मला सहन होत नाही. आपल्या पुण्याचा चौका चौकात मी  दिवसभर भर उन्हात आपल्या सर्वासाठी जळत उभी असते परंतु माझ्या अस्तित्वाला नेहमी पुणेरी टोमणा मारल्या सारखे बरेचशे पुणेकर न जुमानता निघून जातात. माझी शेजारीण पिवळी बत्ती आपल्याला नेहमी माझ्या येण्याची आठवण करून देत असते आणि आपणास वेग कमी करण्यास सुचवत असते. परंतु आपण शेवटी पुणेकरच ना गाडीच्या भोंग्याचा आवाज वाढवत, मला धुडकावून लावत. आपण उलट अजूनच वेगाने निघून जाता. शेवटी माझ्या इज्जतीचे रक्षण करण्यासाठी उभे असलेले आमचे पोलीस बंधू पाहून तुम्ही कसे बसे थांबता. मी हे सर्व वरून पाहत असते. थांबल्यावर हि आपले वाहन बंद न करता भोंग्यावर हाताचे वजन वाढवून मला घाबरवत असत

हरित क्रांतीच्या आधी पर्यंत शेतकरी   पूर्वांपार चालत आलेली आपली देशी वाण किंवा देशी बियाणे वापरात होते. म्हणजेच शेतात उभ्या असणाऱ्या पिकांमधुन सुदृढ पिकातील दाणे बियाणे म्हणून शेतकरी जपून ठेवत आणि तेच पुढील पिकासाठी पेरणी करत असे. ह्यामध्ये गैर हि काही नव्हते आणि शेतकऱ्याला बियाणे विकत घेण्याची हि गरज नव्हती. आजही शेतकरी बऱ्याच पिकांमध्ये हे करतात. परंतु जसे आपल्या शरीरात एखाद्या जीवजंतूंची कमतरता किंवा अधिक मात्रा झाल्यामुळे आपली तब्बेत बिघतले तशी सजीवच असणाऱ्या वनस्पतींची (पिकांची) हि बिघडते. जोपर्यंत आपल्याकडे वेगवेगळ्या लसीकरणाचे शोध लागायचे होते किंवा त्या पोहचायच्या होत्या तोपर्यंत साथीच्या रोगांनी   रस्त्यावरील लाईटच्या खांबाखाली सकाळी लाईटवर घोंगावणारी पाखरे मरून पाडावीत अशी माणसे मरत होती.  गावेच्या गावे एकाच वेळी स्मशानात जात होती. वेगवेगळ्या लस शोधल्या गेल्या आपले शरीर प्रतिकारक बनावे म्हणून लहानपणीच त्या आपल्या शरीरात सोडल्या गेल्या. आणि जवळ जवळ आपण अश्या साथीच्या रोगांवर विजयच मिळवला. हीच वेळ वनस्पतींवर पण आली होती. सततचा दुष्काळ, विविध किडींचा प्रादुर्भाव आणि क

"दोन वर्षात महाराष्ट्राला अन्न धान्याच्या बाबतीत स्वयंपूर्ण नाही केल्यास मी वसंतराव फुलसिंग नाईक भर चौकात फासावर जाईन,"असा वायदा करून कायम सूट बुटात असणारा हातात पाईप असलेला देखणा मुख्यमंत्री त्याच सुटाबुटात कोणत्याही सोशल मीडिया च्या हव्यासाविना १९६० च्या दशकात शेतकऱ्याच्या शेतात जाऊन हातात खुरपी घेऊन तण काढू लागला. एकीकडे दुष्काळाशी दोन हात करण्यासाठी पंतप्रधान एक वेळचे अन्नत्याग करून जय जवान जय किसान घोषणा देत होते तर एकीकडे महाराष्ट्राचा मुख्यमंत्री आपल्या शेतकऱ्यांच्या शेतावर जाऊन आधुनिक शेतीचा मंत्र देत होते. भारतरत्न डॉ.स्वामिनाथन यांनी हरितक्रांतीची पेटवलेली मशाल महाराष्ट्राच्या गावागावात तेवत ठेवण्याचे काम हरित क्रांतीचे प्रणेते मा.मुख्यमंत्री स्व.वसंतराव नाईक यांनी केले. हे ऐकायला किंवा वाचायला जरी सोपे वाटत असले तरी प्रत्यक्षात ते किती क्रांतिकारक होते हे आज पिझ्झाचे तुकडे तोडताना आपल्या लक्षात सुद्धा येणार नाही. कधी घरातल्या थोरा-मोठ्यांकडून डुकरांचे खाद्य असलेल्या लाल गव्हाच्या गोष्टी ऐकल्यावर कशी माणसे हि जनावरांच्या ताटात खात होती  याचे भळभळते अंजन आपल्या ड